“Als er nu niks verandert dan weet ik niet of ik het eind van het jaar wel haal…..”
Dat waren de woorden die ze sprak toen ze mij belde. Geen drama, geen zelfmedelijden. Gewoon de kale waarheid.Haar systeem stond op standje overleven. En ze voelde dit. En ze voelde dit gaat niet goed.
Ze was het overzicht kwijt. Alles was belangrijk geworden. Alles vroeg aandacht. Er was geen moment meer waarop ze daadwerkelijk kon ontspannen, volledig tot rust te komen om zaken te verwerken. Doorgaan, aanpakken, niet zeuren, niet piepen, vooral doorgaan en opletten. Want haar hele omgeving hoe wie zich voelde was haar verantwoordelijkheid, zij moest er voor zorgen dat iedereen zich goed voelde, ouders, kinderen, de buren, vrienden, zelfs de hond van de buren. Iedereen, behalve zijzelf.
Haar lijf begon te protesteren, niet met woorden natuurlijk, maar met signalen. Pijn in gewrichten, slapeloosheid, een kort lontje, paniekmomenten. Het was alsof haar lijf leek te zeggen, als jij nu niet stopt, dan zorg ik ervoor dat je stopt.
De ommekeer
Ze kwam bij mij, omdat ze niet meer wist waar ze naar toe kon. “Zou reiki iets voor me kunnen zijn” vroeg ze door haar tranen heen. Ze had er wel eens van gehoord, maar wist niet wat het was. Wat ze wel wist - er moet iets gebeuren. “Ik moet iets doen.” En zo zijn we samen de reis aangegaan. Na de eerste behandeling was haar reactie “ik kan weer ademhalen”. En eerlijk, ik zag het in haar gezicht, de ontspanning er ontstond rust in haar systeem.
Langzaam begon er wat te verschuiven - van ik red het niet meer - naar: ik mag mezelf serieus nemen. Van: Ik heb hulp nodig naar ik mag mezelf helpen. Ik mag mezelf de aandacht, de liefde en zorg geven die ik altijd weggeef aan anderen.
Van afhankelijkheid naar autonomie
Nu gaat ze zelf de reiki 1 cursus volgen. Het is haar keuze om niet te wachten tot iets of iemand haar komt redden. Nee, zij heeft de keuze gemaakt om zelf de tools te leren om zichzelf te kunnen dragen, om zelf haar autonomie weer te pakken. En daar kan ik alleen maar trots op zijn.
Dat is reiki. Geen quick-fix, geen magische pleister. Het is een manier om weer in contact te komen met je lichaam, je weten, je stilte, je hart. Nu realiseert ze zich dat haar lijf haar niet in de steek heeft gelaten, het praatte tegen haar, alleen door alle ruis luisterde ze niet meer.
Het lijf als bondgenoot
En nu? Nu voelt ze rust, nu kan zij zelf de rust opzoeken. En niet het koemaya alles-is-perfect-rust. Maar ik mag er zijn zonder mezelf te verliezen - rust. Nu herkent ze het wanneer ze uit de bocht dreigt te vliegen. Haar innerlijke stem wordt weer gehoord en dat zorgt ervoor dat ze even een pas op de plaats maakt. Dat ze uitzoomt om te kijken wat er echt gebeurt. Geen impulsieve actie meer maar bewuste reactie.
We denken te vaak, te snel, dat we stuk zijn, dat we gemaakt moeten worden. Niets is minder waar. Wat we te doen hebben is thuis te komen in wie we werkelijk zijn. Reiki zou je kunnen zien als een richtingaanwijzer die je helpt je weg naar huis weer te vinden.
Reactie plaatsen
Reacties