Waarom steeds meer mensen lichamelijke klachten krijgen zonder medische oorzaak
“Ik wil rust in mijn hoofd,” zeggen veel mensen. Maar ondertussen racen hun gedachten, zijn de schouders gespannen en voelt het lijf alsof het op scherp staat, waardoor kwalen de kop opsteken die de gedachten nog harder laten racen in ‘wat als..’ Wanneer de huisarts vervolgens niets vindt, blijft de verwarring achter. Want hoe kan je lichaam zoveel signalen geven, terwijl je ‘gezond’ zou zijn?
Dit is geen zeldzaam verschijnsel. In mijn praktijk zie ik het steeds vaker: mensen kampen met lichamelijke klachten waar geen medische oorzaak voor gevonden wordt. Je kunt hierbij denken aan vermoeidheid, hoofdpijn, buikklachten. In vaktermen heet het psychosomatisch, wat niets anders is dan dat het lichaam reageert op mentale of emotionele spanning.
Een klacht ontstaat niet altijd op de plek waar het pijn doet. Soms is het een signaal van iets diepers, van onverwerkte emoties, van langdurige stress, of innerlijke conflicten die geen andere uitweg meer vinden. Deze signalen worden vaak te lang genegeerd. Het begint subtiel, vaak met slecht slapen, een opgejaagd gevoel, of het niet meer goed kunnen ontspannen. Als je daaraan voorbij blijft gaan dan zet het lichaam echt wel zwaarder geschut in. Niet als straf, maar als wake-upcall. Je lichaam zegt letterlijk Stop! Luister!
Steeds meer mensen zijn zich hiervan bewust en gaan ermee aan de slag. Toch blijkt dat de lat om hiermee aan de slag te gaan vaak nog te hoog ligt. Het vraagt moed en verantwoordelijkheid om dit wel te doen, veel mensen hopen op een snelle oplossing van buitenaf. Maar een intern conflict zoals je ziet bij psychosomatiek vraagt om een interne oplossing. Het vraagt te luisteren naar wat het lichaam probeert te zeggen.
En waarom doen we daar dan niets mee?
Omdat het eng is. Omdat het betekent dat je iets moet aankijken wat misschien moeilijk of pijnlijk is. Omdat je omgeving misschien vindt dat je je aanstelt, want het begrip psychosomatisch heeft nog steeds een negatieve associatie.
Maar het kan ook zijn omdat je diep vanbinnen liever wilt dat iemand anders het oplost. Liefst zonder dat je zelf iets hoeft te veranderen.
Dat is niet stom. Dat is menselijk.
Maar het houdt je wél gevangen.
De waarheid (en hij is niet gezellig, maar wél bevrijdend)
Zolang jij blijft roepen dat je verandering wilt, maar niets verandert...
Zolang je met je hakken in het zand blijft staan terwijl je hand uitgestrekt is...
Zolang jij je huiswerk niet maakt, je therapie afraffelt, of denkt dat een Reiki-behandeling hetzelfde is als een APK-keuring...
...dan kiest jouw lijf voor de noodrem.
Niet om je te pesten.
Maar omdat het leven je wakker wil maken.
Dus. Wat kun je wél doen?
- Stop met wachten tot het beter wordt vanzelf
- Durf stil te worden en te luisteren naar je lijf zonder het meteen op te willen lossen
- Neem verantwoordelijkheid voor je heling, in plaats van het bij je therapeut, coach of partner te parkeren
- En ja, doe dat huiswerk wél (ook al heb je er geen zin in)
Verandering is spannend, maar ziek blijven is slopend.
En jij verdient meer dan alleen overleven.
Je verdient ademruimte, rust, vertrouwen.
Maar daarvoor moet je iets doen wat enger is dan een paniekaanval: jezelf recht aankijken.
💌 Wil je dit pad niet alleen lopen? Ik loop graag met je mee. Maar ik draag niet jouw tas, en ik trek je niet vooruit. Want echte verandering begint daar waar jij een stap zet. Ook als het spannend is.
Reactie plaatsen
Reacties